Milonga 1936
Componist: Sebastián Piana
Tekstschrijver: Homero Manzi
gepubliceerd 12 mei 2024
Foto: Mercedes Simone
Inleiding
Sebastián Piana ontmoette in 1926 Homero Manzi waarmee hij in de daaropvolgende jaren samenwerkte.
Samen brachten zij het wegkwijnende milongagenre weer onder de aandacht met onder meer ‘Milonga de los fortines’ , ‘Milonga del novecientos’ , ‘Milonga Triste’ . ‘Pena mulata’ en de superhit ‘Milonga sentimental’ waren ook van hun hand.
Tekst
Milonga Triste
Llegabas por el sendero
delantal y trenzas sueltas.
Brillaban tus ojos negros
claridad de luna llena.
Mis labios te hicieron daño
al besar tu boca fresca.
Castigo me dio tu mano
pero más golpeó tu ausencia. ¡Ay!..
Je kwam aangelopen langs het pad
met schort en losse vlechten.
Je zwarte ogen schitterden
in het licht van de volle maan.
Mijn lippen bezeerden je
toen ik je frisse mond kuste.
Je hand deed me pijn
maar je afwezigheid raakte me dieper. Ai!
Volví por caminos blancos, [1]
volví sin poder llegar.
Grité con mi grito largo,
canté sin saber cantar.
Ik keerde weer langs blanke wegen, [1]
zonder ooit aan te komen.
Ik schreeuwde voluit,
en zong zonder te weten hoe.
[1]
[1] Caminos blancos: een van de minder bekende maar even fascinerende aspecten van de Mayacultuur zijn de “sacbeob”, een netwerk van paden dat de verschillende steden en ceremoniële centra van het Maya-gebied met elkaar verbond. Deze wegen dienden niet alleen een praktische functie van communicatie en transport, maar weerspiegelden ook het wereldbeeld en de sociale hiërarchie van deze oude beschaving. Deze wegen werden gemaakt van gebroken en samengeperste kalksteen, waardoor ze hun karakteristieke witte kleur kregen
Cerraste los ojos negros.
Se volvió tu cara blanca.
Y llevamos tu silencio
al sonar de las campanas.
La luna cayó en el agua.
El dolor golpeó mi pecho.
Con cuerdas de cien guitarras
me trencé remordimientos. ¡Ay!...
Je sloot je zwarte ogen.
Je gezicht werd lijkbleek.
En we droegen je stilte
tijdens het luiden van de klokken.
De maan viel in het water.
De pijn sloeg me om het hart.
Met het getokkel van honderd gitaren
kwam de spijt. Ai...
Volví por caminos viejos,
volví sin poder llegar.
Grité con tu nombre muerto
recé sin saber rezar.
Ik keerde weer langs oude wegen,
zonder ooit aan te komen.
Ik riep je dode naam
en bad zonder te weten hoe.
Tristeza de haber querido
tu rubor en un sendero.
Tristeza de los caminos
que después ya no te vieron.
Silencio del camposanto.
Soledad de las estrellas.
Recuerdos que duelen tanto.
Delantal y trenzas negras. ¡Ay!...
Verdriet omdat ik op een pad
je blos heb liefgehad.
Verdriet van wegen
die je niet meer hebt bewandeld.
De stilte van het kerkhof.
De eenzaamheid van sterren.
Herinneringen die zoveel pijn doen.
Schort en zwarte vlechten. Ai...
Volví por caminos muertos
volví sin poder llegar.
Grité con tu nombre bueno,
lloré sin saber llorar.
Ik keerde weer op dode wegen
zonder ooit aan te komen.
Ik riep je goede naam,
en huilde zonder te weten hoe.