Wat nu het Stuk heet en vroeger een leegstaand KUL gebouw was, werd in de nasleep van ’68 door studenten als cultuur- en ontmoetingscentrum ingericht. Begin 21-ste eeuw groeide het Stuk uit tot een volwaardig centrum voor dans, beeld en geluid. In 2023 werd het gebouw gerenoveerd om aan hedendaagse technische en ecologische eisen te voldoen. Het centrum omvat repetitie -en exporuimten, een filmzaal …
Vandaag stelt STUK-café zijn deuren voor ons open en daar maken wij gretig gebruik van! In dit prachtige kader met parketvloer komen topdeejays van overal de nodige Argentijnse smartlappen spelen. Tot op de dansvloer.
Data StukTANGO najaar 2025
Zaterdag 21 september van 17u. tot 21u. met dj Madelien.
OPGELET Autoloze zondag op 21 september tot 18u binnen de Leuvense ring, ook geen bussen, je zal het te voet of met de fiets moeten doen. Je bent alvast opgewarmd.
Zondag 2 november van 17u. tot 21u. Zondag 11 januari 2026 van 17u. tot 21u. met dj Maestros.
Entree: deponeer je vrije bijdrage in de doos aan de deejaytafel, zo kunnen we blijven tangofeestjes organiseren.
Bereikbaarheid: Station Leuven op 2 km. De Lijn neem de 2, halte vlakbij. Parking Heilig Hart.
Combineer met: 21 september is er autovrije binnenstad met allerlei activiteiten. September – november: kunst in Stuk.
Bezoek het groot begijnhof, werelderfgoed in de achtertuin. Sluit de avond af met Bowling Leuven bij de overburen. Cinema ZED in de kelder en in de Vesaliusstraat. Om de honger te stillen, zak je af naar het centrum.
‘Amargura’ is een van de vele nummers die Carlos Gardel en Alfredo Le Pera begin jaren ’30 schreven. De film ‘The Big Broadcast of 1936’ waarin Gardel een bijrol speelde, werd op twee plaatsen opgenomen, zowel in Hollywood als in New York. De scenes waarin hij ‘Amargura’ en ‘Apure delantero buey’ zong, werden in New York gefilmd. Later zette Gardel de nummers op plaat.
Vergis je niet met het gelijknamige nummer dat door Gardel en José Razanno werd gecomponeerd beluister
Me persigue implacable su boca que reía, acecha mis insomnios ese recuerdo cruel, mis propios ojos vieron cómo ella le ofrecía el beso de sus labios rojos como un clavel. Un viento de locura atravesó mi mente, deshecho de amargura yo me quise vengar, mis manos se crisparon, mi pecho las contuvo, su boca que reía yo no pude matar.
Haar lachende mond achtervolgt me meedogenloos die wrede herinnering, oorzaak van mijn slapeloosheid mijn eigen ogen zagen hoe ze hem een kus aanbood met lippen zo rood als een anjer. Een vlaag van waanzin schoot door mijn hoofd, witheet van afgunst wilde ik wraak, mijn handen jeukten, mijn inborst hield me tegen, haar lachende mond kon ik niet doden.
Fue su amor de un día toda mi fortuna, conté mi alegría a los campos y a la luna. Por quererla tanto, por confiar en ella, hoy hay en mi huella sólo llanto y mi dolor.
Haar liefde van één dag was mijn hele fortuin, ik deelde mijn vreugde met velden en de maan. Ik hield zoveel van haar en vertrouwde haar, vandaag blijven enkel over tranen en verdriet.
Doliente y abatido mi vieja herida sangra. Bebamos otro trago que yo quiero olvidar, pero estas penas hondas de amor y desengaño como las yerbas malas son duras de arrancar. Del fondo de mi copa su imagen me obsesiona, es como una condena su risa siempre igual, coqueta y despiadada su boca me encadena, se burla hasta la muerte la ingrata en el cristal.
pijnlijk en stekend bloedt mijn oude wonde. Laten we nog eens klinken vergeten wil ik, deze diepe ellende van liefde en teleurstelling, want onkruid is moeilijk te vernietigen. Vanuit de bodem van mijn glas komt jouw beeld tevoorschijn, het lijkt wel een vloek haar lach altijd dezelfde, flirterig en genadeloos, haar mond snoert me vast spottend totterdood, ondankbare in het glas.
‘Arrabal amargo’ is een tango met tekst van Alfredo Le Pera en muziek van Carlos Gardel. Het lied werd geschreven voor Gardels laatste film ‘Tango Bar’.
Arrabal amargo, metido en mi vida, como la condena de una maldición. Tus sombras torturan mis horas sin sueño, tu noche se encierra en mi corazón. Con ella a mi lado no vi tus tristezas, tu barro y miserias, ella era mi luz. Y ahora, vencido, arrastro mi alma, clavao a tus calles igual que a una cruz.
Buitenwijk vol scherpe kantjes, vervlochten met mijn leven, als de verdoemenis van een banvloek. Je somberte martelt mijn slapeloze uren, je nacht sluipt mijn hart. Met haar aan mijn zijde zag ik je trietheid niet, je moeilijkheden en ellende, zij was mijn licht. En nu, verslagen sleep ik mijn ziel voort, doorheen je straten als aan een kruis genageld.
Rinconcito arrabalero, con el toldo de estrellas de tu patio que quiero. Todo, todo se ilumina, cuando ella vuelve a verte y mis viejas madreselvas están en flor para quererte. Como una nube que pasa mis ensueños se van, se van, no vuelven más.
Hoekje in de buitenwijk, onder een hemeldak van sterren op je patio waar ik van hou. Alles, alles licht op als ze je weer tegemoetkomt en mijn oude kamperfoelie in bloei staat om je te believen. Als een wolk die voorbijzweeft, vervagen mijn dromen, ze verdwijnen en komen nooit meer terug.
No digas a nadie que ya no me quieres. Si a mí me preguntan diré que vendrás. Y así cuando vuelvas, mi alma, te juro, los ojos extraños no se asombrarán. Verás cómo todo te esperaba ansioso: mi blanca casita y el viejo rosal... Y cómo de nuevo alivia sus penas vestido de fiesta mi viejo arrabal.
Vertel het niemand dat je niet meer van me houdt. Als ze het me vragen zeg ik dat je komt. En zo, als je terugkomt, ziel van me, ik zweer het, zullen vreemde ogen niet verbaasd staan. Je zult zien hoe alles verlangend op je wachtte: mijn witte huisje en de oude rozenstruik... En hoe opnieuw mijn oude buitenwijk feestelijk uitgedost, de triestheid verzacht.
‘Guitarra, guitarra mía’ is een lied van Carlos Gardel en Alfredo Le Pera. Gardel zong het voor het eerst in de Film ‘El día que me quieras’ met gitaristen Ángel Domingo Riverol, Guillermo Barbieri en José María Aguilar. Het werd ook op plaat gezet, drie maanden voor de ontijdige dood van Gardel en Le Pera. Ook in de film ‘Silencio’ (1940) zingt Hugo Del Carril het.
Guitarra, guitarra mía, por los caminos del viento vuelan en tus armonías coraje, amor y lamento. Lanzas criollas de antaño a tu conjuro pelearon, mi china oyendo tu canto, sus hondas pupilas de pena lloraron. ¡Guitarra, guitarra criolla, dile que es mío ese llanto!
Gitaar, mijn gitaar langs paden van de wind horen we harmonieën van moed, liefde en spijt. Creoolse lansen uit vroege tijden vochten tegen je betovering, mijn meisje dat je lied aanhoorde, met gezwollen ogen huilde van verdriet. Gitaar, Creoolse gitaar, zeg haar dat het mijn smart is!
Azules noches pamperas donde calme sus enojos, hay dos estrellas que mueren cuando se duermen sus ojos. Guitarra de mis amores, con tu penacho sonoro vas remolcando mis ansias por rutas marchitas que empolvan dolores. ¡Guitarra, noble y querida, calla si ella me olvida!
Blauwe pampanachten waar verontwaardiging tot rust komt, twee sterren sterven zodra hun licht taant. Gitaar van mijn liefdes, met je sonore trots sleep je mijn onrust mee langs veelbegane paden die leed weer bovenhalen. Gitaar, nobel en geliefd, moest ze me vergeten, zwijg dan!
Midiendo eternas distancias hoy brotan de tu encordado sones que tienen fragancias de un tiempo gaucho olvidado. Cuando se eleva tu canto como se aclara la vida, y a veces tienen tus cuerdas caricias de dulces trenzas renegridas. ¡Como ave azul sin amarras así es mi criolla guitarra!
Uit het verre universum komen uit je snaren klanken voort die herinneren aan vergeten gauchotijden. Zodra je lied ten gehore komt wordt het leven lichter, en soms klinken je snaren als zoete strelingen van zwarte vlechten. Als een blauwe vogel vrij zo is mijn Creoolse gitaar!
‘Soledad’ is een van de minder bekende tango’s van Carlos Gardel en Alfredo Le Pera. Samen schreven ze een 20-tal nummers die op plaat kwamen. Deze tango werd speciaal gecomponeerd voor de film ‘El Tango en Broadway’ (1934). Gardel zong er zelf in.
Yo no quiero que nadie a mí me diga que de tu dulce vida vos ya me has arrancado. Mi corazón una mentira pide para esperar tu imposible llamado. Yo no quiero que nadie se imagine cómo es de amarga y honda mi eterna soledad, en mi larga noche el minuto muele la pesadilla de su lento tic-tac.
Ik wil niet dat iemand me zegt dat je me al uit je lieve leven hebt weggeduwd. Mijn hart snakt naar een leugen en wacht tevergeefs op een oproep van je. Ik wens het niemand toe te voelen hoe bitter en diepgeworteld mijn eenzaamheid is, in de oneindige nacht tikt elke minuut weg en haar trage tiktak wordt een nachtmerrie.
En la doliente sombra de mi cuarto, al esperar sus pasos que quizás no volverán, a veces me parece que ellos detienen su andar sin atreverse luego a entrar. Pero no hay nadie y ella no viene, es un fantasma que crea mi ilusión. Y que al desvanecerse va dejando su visión, cenizas en mi corazón.
In de troosteloze schaduw van mijn kamer wacht ik op haar voetstappen die waarschijnlijk niet komen, het lijkt alsof ze hun tred inhouden en niet durven binnen te komen. Maar er is niemand en komen doet ze niet, ze is een illusie die mijn geest opwekt. En als het visioen van haar vervaagt, blijft enkel kilte in mijn hart.
En la plateada esfera del reloj, las horas que agonizan se niegan a pasar. Hay un desfile de extrañas figuras que me contemplan con burlón mirar. Es una caravana interminable que se hunde en el olvido con su mueca espectral, se va con ella tu boca que era mía, sólo me queda la angustia de mi mal.
Op de zilveren wijzerplaat van de klok, vertikken de uren het voorbij te gaan. Een parade van vreemde figuren staart me spottend aan. Die eindeloze karavaan van spoken en grimassen gaat op in rook, samen met de mond die ooit de mijne was, enkel hartzeer blijft nog over.
‘Caminito soleado’ is een tango met tekst van Alfredo Le Pera op muziek van Carlos Gardel die het nummer in ‘El Tango en Broadway’ opvoerde. De film werd in New York in de zomer van 1934 opgenomen en ging vreemd genoeg in Buenos Aires in première.
Claro caminito criollo florido y soleado, con pañuelo bordeado vos me viste pasar. Mientras los pastos amigos que saben mi anhelo, como dulce consuelo, su verde saludo me hacían llegar.
Hel en licht Creools weggetje vol met bloemen in de zon met geborduurde zakdoek zag je me passeren. Bloemen in het gras kennen mijn verlangen zoete troost, met hun groene groet hebben ze me verwelkomt.
Cruzando montes y valles, con alas venía mi pobre carreta, con su carga de esperanzas las ruedas le hacían al viento gambetas. Y cuando ya atravesaba la hondura del valle de lenta corriente, una congoja naciente detuvo su impulso parando su andar, porque en ese arroyito a veces tus ojos se saben mirar.
Over bergen en dalen, met vleugels vol verwachting kwam, ocharme mijn kar met zijn lading hoop, draaiende wielen bracht wind in de zeilen. En toen ze doorkruiste de diepe vallei met daarin een trage rivier weerhield ontluikend onbehagen haar vaart en stopte haar gang, want in dat riviertje weerspiegelen je ogen zich soms.
Y así que vi su casita de puro celoso me sobró el pampero para contarle chismoso que traigo en mi apero mil prendas de amor. Para su pelo una cinta que llevo escondida de lindo color. Para sus labios mi antojo y para sus ojos un claro cristal, y pa' su blanca garganta el criollo que canta tiene este cantar.
En zo zag ik haar huisje, uit pure jaloezie vertrouwde ik de pampawind mijn ontgoocheling van duizend scherven liefde toe die ik meedroeg in mijn hart. Voor haar haren bracht ik mooi gekleurd lint mee. Voor haar lippen mijn verlangen voor haar ogen een heldere blik, en voor haar blanke hals zingt de Creool dit lied.
Claro caminito criollo florido y soleado, yo quiero que se asombre cuando ella me nombre al verme llegar.
Hel en licht Creools weggetje vol met bloemen in de zon Ik wou dat ze versteld stond als ze mijn naam uitspreekt en me ziet aankomen.
‘Lejana tierra mía’ is een Argentijns lied dat in verschillende repertoires van tango-artiesten voorkomt. De tekst is van Alfredo Le Pera en de muziek is van Carlos Gardel. Het lied werd geschreven voor Gardels laatste film ‘Tango Bar’. De versie op plaat is een uitvoering met het orkest van Terig Tucci.
Tango Bar
Ricardo, het personage dat Gardel in de film speelt, daalt de trappen af naar het derdeklassedek van een schip waarmee Spaanse immigranten reizen. Bij het verschijnen van Ricardo in kostuum onderbreken deze laatsten hun uitbundige feest.
Ricardo verontschuldigt zich: “¡Yo no quiero molestarles!… Perdonen Ustedes estas ropas. Bien saben, no vale más quien viste mejor, y a veces lujs y joyas son como un disfraz o como una emboscada… ” [1] En met groot enthousiasme voegt hij zich bij de groep en zingt:
Son los ojos de mi moza como el filo de un puñal… y yo no vivo sin ellos Virgencita del Pilar. ...
Het zijn de ogen van mijn meisje als het scherp van de snee… zonder kan ik niet leven Virgencita del Pilar ...
Ze praten nog wat na en de accordeonist en gitaristen zetten een lied in dat Ricardo herkent, hij haalt herinneringen op. ‘Lejana tierra mía’ zong mijn kleine oude oma om mij in slaap te wiegen, die nog in oud-Spaans over legendes en verre streken sprak… En met een lage stem die geleidelijk hoger wordt, zet Gardel het zoete lied in.
De muziek is gebaseerd op een oud Spaans slaapliedje ‘Fuentecilla que corres’ beluister
[1]
“Ik wil jullie niet storen! Vergeef me dit kostuum. Zoals jullie weten, is iemand die zich opkleedt niet meer waard en zijn luxe en juwelen soms vermomming of misleiding… “
Lejana tierra mía bajo tu cielo, bajo tu cielo, quiero morirme un día con tu consuelo, con tu consuelo. Y oír el canto de oro de tus campanas que siempre añoro; no sé si al contemplarte al regresar sabré reír o llorar...
Ver land van me onder je hemel, onder je hemel, wil ik sterven op een dag getroost door jouw, getroost door jouw. En luisteren naar het gouden lied van je klokken waar ik altijd naar verlang; ik weet niet zal ik lachen zal ik huilen als ik je weerzie bij mijn terugkeer.
Silencio de mi aldea que sólo quiebra la serenata de un ardiente Romeo bajo una dulce luna de plata. En un balcón florido se oye el murmullo de un juramento, que la brisa llevó con el rumor de otras cuitas de amor.
Stilte van mijn dorp slechts verbroken door de serenade van een vurige Romeo onder een zilverzoete maan. Op een balkon vol bloemen hoort men het gemompel van een vloek dat de bries meedroeg met de herrie van andere liefdesproblemen.
Siempre está el balcón con su flor y su sol... Tú no estás, faltas tú... ¡Oh! Mi amor...
Altijd zal het balkon er zijn met zijn bloemen en de zon... Jij bent er niet, jij ontbreekt... Oh! Mijn liefste...
Era mi pebeta una flora maleva más linda que un día dorado de sol. Trenzas renegridas, mirada que ruega, boca palpitante de fuego y de amor. Para conquistarla yo me jugué entero, no valía la pena sin ella vivir, peleando con taitas en un entrevero pensé que era lindo por ella morir.
Mijn liefje was een bloem uit de arrabal [1] mooier dan het goud van de zon. Met zwarte vlechten en vragende blik, haar mond in vuur en vlam van liefde. Om haar te veroveren heb ik alles op alles gezet, zonder haar was het leven niets waard, en al vechtend met ongure types bedacht ik hoe mooi het zou zijn voor haar te sterven.
[1]
[1] maleva: ordinair, van de arrabal, de buitenwijk
Tiempo viejo, caravana fugitiva ¿donde estás? Florido tiempo que añoro por tus caminos de olvido viajan visiones que lloro, sueño querido que te alejas. Tiempo viejo, caravana fugitiva ¿donde estás?
Tijd van toen, een karavaan die vervaagt waar ben je gebleven? Mooie tijd waarnaar ik terugverlang langs wegen van herinnering doemen beelden op waar ik om huil, ik hoop dat mijn verlangen verdwijnt. Tijd van toen, een karavaan die vervaagt waar ben je gebleven?
Cinco años pasaron de la primer cita, burlón el destino me obligó a volver. Qué viejos los ojos de la muchachita, que un día riendo me enseñó a querer. Fuimos sin pensarlo como dos extraños, su boca marchita y mi suspirar. Habiendo cenizas de los desengaños el recuerdo, amigo, es mejor borrar.
Vijf jaar zijn verstreken sinds het eerste afspraakje, het lot, cynisch, dwong me terug te komen. Hoe oud intussen de ogen van het meisje, die me op een dag lachend leerde lief te hebben. Zonder het te beseffen, waren we vreemden voor elkaar, nu haar verrimpelde mond en mijn gezucht. Ontgoocheling blijft over, de herinnering kan je beter vergeten, vriend.
‘Viejos tiempos’ is één van de tango’s die Carlos Gardel en Alfredo Le Pera bijeenschreven op het hoogtepunt van hun carriêre. Gardel zette het zelf niet op plaat. Vergis je niet, Gardel nam wel ‘Tiempos viejos’ van Francisco Canaro en Manuel Romero in 1926 op.
Viejos tiempos de la infancia yo recuerdo con cariño los momentos que pasaron en mi alma yo he llevado como alivio de mi vida. La fragancia de esos tiempos se confunden con tu imagen sofocando los tormentos y las horas que fugaron cuando te vi por vez primera amado bien.
Jeugdjaren van weleer ik herinner me de tedere momenten die voorbij zijn ze wonen in mijn ziel en maken mijn leven draaglijk. Terugdenkend aan die tijd doemt jouw beeld op alle pijn verstomd en de tijd vervlogen toen ik je voor het eerst zag, verliefd.
Me recuerdo aquella noche de aquel carnaval cuando disfrazada estabas de Pierrot Lunar y juntitos suspiramos un amor triunfal aureolado de estrellas en tu resplandor. Me recuerdo aquella de aquel carnaval con las notas balbucientes de un lánguido vals y en las noches de mi barrio me aparece tu semblante con caricias perfumadas por las flores de arrabal.
Ik herinner me die nacht tijdens carnaval toen we, jij vermomd als Pierrot La Lune samen triomfantelijk onze liefde bekenden in al je pracht onder het licht van de sterren. Ik herinner me die ene carnavalsnacht met de ingehouden noten van een smachtende wals en 's nachts in mijn wijk verschijnt je beeld omgeven door het bloemenparfun van de buitenwijk.
Palpitar de negros ojos de antifaz de terciopelo que de un madrigal huyeron cantados por labios rojos que mi vida embellecieron. Mascarita tan soñada la pebeta de mi barrio mujercita de mi vida fuistes vos mi princesita y humilde esclavo siempre fui de tu altivez.
Hunkering van zwarte ogen achter een masker van fluweel ze keken weg van het lied gezongen door rode lippen die mijn leven hebben opgefleurd. gemaskerd meisje uit mijn wijk waarvan ik zo gedroomd heb liefje van mijn leven jij was mijn prinsesje en ik de immer nederige dienaar van je trots.
Er bestaan weinig opnames van dit nummer. Twee van de gebroeders Canaro hebben het opgenomen met een estribillista, de zanger zingt alleen de eerste strofe. We hebben één versie gevonden met de volledige tekst, die van Roberto Malestar.
Francisco Canaro estribillista Roberto Maida 1937-09-28 beluister
Rafael Canaro estribillista Aldo Campoamor 1938 beluister
Juanjo Domínguez, instrumentaal (album: Mis tangos preferidos) 1999 beluister
‘Volvió una noche’ is een tango van Carlos Gardel en Alfredo Le Pera. Gardel nam het op met het orkest van Terig Tucci die Gardel begeleidde in de films waarin hij de hoofdrol speelde, dit drie maanden voor de ontijdige dood van Gardel en Le Pera in juni 1935.
Volvió una noche, no la esperaba, había en su rostro tanta ansiedad que tuve pena de recordarle su felonía y su crueldad. Me dijo humilde: "Si me perdonas, el tiempo viejo otra vez vendrá. La primavera es nuestra vida, verás que todo nos sonreirá"
Op een avond kwam ze terug, ik had het niet verwacht, er sprak zoveel angst uit haar wezen dat ik me nog moeilijk kon herinneren, haar vossenstreken en haar wreedheid. Nederig zei ze: “Als je me vergeeft, komen oude tijden terug. De lente is ons leven, je zult zien dat alles ons toelacht.”
Mentira, mentira, yo quise decirle, las horas que pasan ya no vuelven más. Y así mi cariño al tuyo enlazado es sólo una mueca del viejo pasado que ya no se puede resucitar. Callé mi amargura y tuve piedad. Sus ojos azules, muy grandes se abrieron, mi pena inaudita pronto comprendieron y con una mueca de mujer vencida me dijo: "Es la vida". Y no la vi más.
Leugens, leugens wilde ik zeggen, de tijd die voorbij gaat, komt niet terug. Zo is ook mijn liefde voor jou enkel nog een grimas uit die tijd en kan nooit meer opbloeien. Ik zweeg vertwijfeld en had medelijden. Haar blauwe ogen, oprecht groot en open, begrepen snel mijn onuitgesproken leed. En met een vertrokken gelaat zei ze me verslagen “Zo is het leven”. En nooit zag ik haar weer.
Volvió esa noche, nunca la olvido, con la mirada triste y sin luz. Y tuve miedo de aquel espectro que fue locura en mi juventud. Se fue en silencio, sin un reproche, busqué un espejo y me quise mirar. Había en mi frente tantos inviernos que también ella tuvo piedad.
Die avond kwam terug in me op, nooit vergat ik haar droeve blik zonder hoop. En ik was bang voor die hersenschim, de dwaasheid van mijn jeugd. Ze vertrok in stilte, zonder enig verwijt, ik zocht naar mezelf in een spiegel. Zoveel winters op mijn voorhoofd dat ook zij medelijden had.
‘Sus ojos se cerraron’ is een tango van Alfredo Le Pera en Carlos Gardel opgevoerd in de film ‘El día que me quieras’. De dirigent Terig Tucci vertelt in zijn memoires dat hij tijdens de voorbereidingsfase van de scène met Gardel die in de film de hoofdrol vertolkt, zware discussies had over zowel de tekst als de muziek en de uitvoering. Op het moment dat Gardel acteerde, kwam iedereen van directeur tot arbeider nieuwsgierig kijken.
De tekst gaat over het verdriet bij de dood een geliefde. Hoewel de tekst werd geschreven om te worden opgenomen in de plotlijn van de film komt hij voort uit een persoonlijke ervaring van Le Pera. Zijn romance met Aida Martínez eindigde met de ziekte en dood van het meisje. Ze ontmoetten elkaar in Buenos Aires en werden verliefd. Aída werd ziek. Alfredo vergezelde haar naar Zwitserland voor een operatie, maar zes maanden later overleed ze.
Sus ojos se cerraron (Haar ogen sloten zich)
Sus ojos se cerraron... y el mundo sigue andando, su boca que era mía ya no me besa más, se apagaron los ecos de su reír sonoro y es cruel este silencio que me hace tanto mal. Fue mía la piadosa dulzura de sus manos que dieron a mis penas caricias de bondad, y ahora que la evoco hundido en mi quebranto, las lágrimas pensadas se niegan a brotar, y no tengo el consuelo de poder llorar.
Haar ogen hebben zich gesloten... en de wereld draait door, haar mond die de mijne was kust me niet langer, de echo van haar heldere lach is verstomd en wreed is de stilte die me zo pijnigt. Het troostende van haar zachte handen heb ik gevoeld het omarmde mijn verdriet met zoete mildheid, en nu ik aan haar terugdenk verloren in mijn verdriet, willen mijn tranen maar niet komen, ik vind geen troost en kan niet huilen.
¡Porqué sus alas tan cruel quemó la vida! ¡porqué esta mueca siniestra de la suerte! Quise abrigarla y más pudo la muerte, ¡Cómo me duele y se ahonda mi herida! Yo sé que ahora vendrán caras extrañas con su limosna de alivio a mi tormento. Todo es mentira, mentira es el lamento. ¡Hoy está solo mi corazón!
Waarom heeft het leven haar vleugels afgeknipt! Waarom deze sinistere grimas van het lot! Ik wilde haar beschermen, maar de dood was sterker, Wat doet het pijn, het wordt alsmaar erger! Ik weet dat allerlei mensen zich nu over me ontfermen om me te troosten. Alles is een leugen, ook het getreur. Vandaag is mijn hart eenzaam!
Como perros de presa las penas traicioneras celando mi cariño galopaban detrás, y escondida en las aguas de su mirada buena la suerte agazapada marcaba su compás. En vano yo alentaba febril una esperanza. Clavó en mi carne viva sus garras el dolor; y mientras en las calles en loca algarabía el carnaval del mundo gozaba y se reía, burlándose el destino me robó su amor.
Als bloedhonden haalden die verraderlijke smarten mij in, jaloers op mijn liefde, en verborgen in de tranen van haar milde blik lag het noodlot op de loer en sloeg toe. Tevergeefs voedde ik koortsachtig mijn hoop. De pijn klauwde zich vast diep in mij, en terwijl in de straten, waanzinnig druk, het carnaval van de wereld bulderde van het lachen, ontnam het cynische lot me haar liefde.
Carlos Gardel werd beroemd als zanger maar Alfredo Le Pera zorgde in zijn schaduw mee voor het succesverhaal. Ze werkten voornamelijk samen in de filmwereld. Hun verhaal begon in Parijs en vervolgde in New-York waar ze met ‘Cuesta abajo’ in 1934 debuteerden. Le Pera had de leiding over het plot, de dialogen en de teksten. ‘Criollita, decí que sí’ is één van de liedjes die Gardel in deze film zingt.
‘Criollita decí que si’ is een eenvoudig lied van de pampa. Gardel wilde zijn liedjes niet dubben en zijn spontane gebaren dreven de manager van Paramount tot wanhoop. Ze waren het immers gewend om het geluid in de studio apart op te nemen.
Criollita, decí que sí, que ya no alumbra el lucero, porque tus ojos que quiero ya no brillan para mí. Un pedacito de cielo es mi dicha y es mi antojo, y yo guardo escondido como un tesoro querido el mechoncito de pelo que me ha amarrado a tus ojos.
Criollita, zeg toch ja, want de planeet van de liefde schittert niet langer, omdat de ogen waar ik van hou niet langer voor me blinken. Dat stukje hemel is mijn verlangen en mijn hunkering en ik hou verborgen als een dierbare schat het haarlokje dat me aan je ogen heeft vastgeklonken.
Criollita, no digas nada si al viento doy mi lamento, que la amargura que siento está en mi pecho clavada. Una florcita me diste y un beso yo te robé, y nunca sabrás, chinita, [1] todo el daño que me hiciste con el besito robado que aquella tarde perdiste.
Criollita, zeg vooral niets als ik mijn klaagzang aan de wind meegeef, en de bitterheid die ik voel in mijn borst zit vastgeklonken. Een bloempje heb je me gegeven en een kusje snoepte ik van je af, en nooit zal je weten, schatje, wat je me hebt aangedaan met de gestolen kus die je die avond aan mij verloor.
[1]
[1] verschillende betekenissen: meisje van lage sociale status, vrouw met een ongelukkig gezicht, boerin, geliefde vrouw, dienstmeid.
Criollita, decí que no, que de tormento me muero, porque tu boca que anhelo todo su fuego me dio. Dos angustias voy teniendo enredadas en mi pecho y voy llevando maltrecho las penas que estoy sufriendo, que si tu desdén me mata tu amor me va consumiendo.
Criollita, zeg toch nee, want ik sterf van pure ellende, omdat de mond waarnaar ik smacht me in vuur en vlam heeft gezet. Twee angsten zitten vast verstrengeld in mijn borst en ik ben er beroerd aan toe, verdriet draag ik sowieso mee, of je onverschilligheid mij nu afmaakt of je liefde me verteert.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
